1. No category

Boletín DOWN LUGO
BOLETÍN DA ASOCIACIÓN SÍNDROME DE DOWN DE LUGO
EDITORIAL
O dereito a ser aceptado/a tal como son
A Convención das
Nación Unidas sobre os dereitos das
persoas con discapacidade
recolle
como un dos seus
principios «o respecto pola diferenza e a
aceptación das persoas con discapacidade como parte da
diversidade e condición humanas». Segundo este principio cada persoa con
síndrome de Down
ten dereito a ser
aceptada tal como
é, coa súa xenética
–incluído o cromosoma 21 extra– as
súas características
físicas particulares
e as súas capacidades. Aínda que, en
principio, todos/as
estaríamos de acordo con este principio, é probable que
haxa discrepancias
á hora de interpretar o que significa
exactamente.
Imaxinemos que o
avance da ciencia
biomédica descubrise algún tipo de
terapia xénica que
permitise eliminar
ou contrarrestar o
exceso de información xenética na
trisomía 21, e dicir,
a posibilidade de
«curar» a síndrome
de Down. Seguramente non todos/as
estaríamos de acordo en como actuar
ou que facer cos
nosos fillos/as, irmáns/irmás
con
síndrome de Down.
É probable que
moitos/as non dubidaríamos, lexitimamente, en aplicar
esa terapia aos nosos fillos/as convencidos de que iso
sería bo para eles.
Aceptaríamos convertelos,
dalgún
xeito, nunha persoa diferente –
porque a súa xenética e as circunstancias serían diferentes– para mellorar a súa calidade
de vida.
Sen embargo, por
outra parte, temos
asumido que a síndrome de Down,
como tal, non é una
enfermidade
no
sentido de que non
lle causa a persoa
ningún sufrimento
persoal nin afecta
ao seu benestar.
Podemos asegurar
acaso que os nosos
fillos/as con síndrome de Down –
sempre que gocen
da igualdade de
oportunidades como o resto da poboación– serían máis
felices ou terían
máis calidade de
vida se non tiveran
o cromosoma 21
extra? Terían máis
calidade de vida ou
serían máis felices
se fosen máis intelixentes? Podemos
ter a seguridade de
que a eles lles gustaría ser diferentes
a como son?
Se non estamos seguros das respostas
a estas preguntas é
Número 6
Xullo 2015
Contido:
REFLEXIÓNS
3
SEPAP
4
O NOSO ESPAZO
5
VOLUNTARIOS
9
NO CURSO 2014-2015 10
AS FAMILIAS FALAN 21
Páxina 2
Boletín DOWN LUGO
probable que non sexa ético
que alguén decida por eles
aplicar unha terapia para
cambiar as súas capacidades
e tamén as súas características físicas.
Temos dereito a cambialos?
Este desexo de cambialos non
estará no fondo ocultando
una postura egoísta de que
non nos gusta como son? Estariamos nos mesmos dispostos, si tal cousa fose posible,
a que nos cambiasen xeneticamente para ser, por exemplo, mais intelixentes?
Evidentemente a posibilidade
de «curar» a síndrome de
Down non é posible, e segura-
mente nunca o sexa, e en consecuencia, pode parecer absurdo sequera formulala. Sen
embargo pódenos resultar
útil para reflexionar acerca
do que significa realmente o
principio de «aceptar a una
persoa con discapacidade tal
como é».
CAPTACIÓN DE FONDOS
Continuamos coa nosa CAMPAÑA DE RECICLAXE!!
Podes seguir colaborando enviando á Asociación:
• Papel (periódicos, revistas...).
• Móbiles (en funcionamento ou non).
• Aceite usado.
Se tes algunha idea de reciclaxe ou para captar fondos,
compártea con nós
CONTIGO PODEMOS MÁIS!!
Número 6
Páxina 3
REFLEXIÓNS
A inclusión é posible
Loli García—Mestra
Cando me propuxeron facerlle o apoio a unha persoa con
síndrome de Down nun curso
de Administración, inmediatamente dixen que si, xa que
era unha experiencia nova
que ía a enriquecerme profesionalmente, pero tamén como persoa.
Mentiría se dixera que o primeiro día non estaba nerviosa.... vaia se o estaba!.
Pronto me decatei de que a
persoa con síndrome de Down
facía as cousas exactamente
igual que os demais aínda
que un pouco máis lento e
que estaba perfectamente integrado cos compañeiros do
curso que non dubidaban en
botarlle unha man se era necesario.
Antes de realizar este traballo, pensaba que estaba ben a
inclusión de persoas con discapacidade en todos os ámbitos da sociedade, pero grazas
a este apoio son unha firme
defensora dela. Non me cabe
a menor dubida de que o traballo que realizan asociacións
como DOWN LUGO e as familias son as responsables de
que esta inclusión poida ser
posible.
Tiven a gran sorte de poder
acudir á empresa na que a
persoa a que eu lle realizaba
o apoio estaba a realizar as
prácticas correspondentes do
curso, e os responsables da
mesma estaban impresionados co traballo que realizaba
e como o realizaba. E incluso
me comentou, que o ambiente
laboral melloraba coa presenza de persoas con discapacidade.
“Antes de realizar este
traballo, pensaba que
estaba ben a inclusión
de persoas con
discapacidade en todos
os ámbitos da
sociedade, pero grazas a
este apoio son unha
firme defensora dela”
Son consciente de que, a día
de hoxe, é moi difícil a inclusión laboral de persoas con
discapacidade debido aos prexuízos sociais ou o descoñecemento por parte da maioría
da xente da situación. Por iso
considero fundamental o traballo que realizan as diferentes asociacións para axudar a
estas persoas e as súas familias. Son coñecedora do moito
que traballan para conseguir
a inclusión en todos os ámbitos da sociedade. Unha proba
disto foi a exposición que realizou a persoa á que lle realizaba o apoio, presentando a
Asociación DOWN LUGO,
todo o que facían nela e que
rematou cun vídeo escollido
por el. A maior parte da xente presente terminou chorando da emoción, e facéndolle
preguntas acerca da súa Asociación.
Dende aquí gustaríame animar a todas as empresas para que conten entre os seus
empregados con persoas con
discapacidade, xa que poden
realizar un bo traballo e mellorarían a súa calidade de
vida.
Entre todos é posible que acaden unha vida plenamente
normalizada, porque ao fin de
contas, todos somos iguais e
todos merecemos unha oportunidade. É posible que ao
principio lles custe un pouco,
como a todos, pero con un
pouco de axuda, poden realizar o traballo perfectamente.
Para min foi unha das mellores experiencias da miña vida
e recoméndolle a todo o mundo que se achegue a algunha
das numerosas asociacións
que hai para ver de cerca o
traballo que realizan e os
grandes logros que acadan.
Xa para rematar gustaríame
deixar unha frase que fai
tempo escoitei e que me pareceu totalmente certa: “A discapacidade é unha cuestión
de percepción. Se podes facer
unha soa cousa ben, es necesario para alguén”.
Páxina 4
Boletín DOWN LUGO
Servizo de Promoción da Autonomía Persoal de
DOWN LUGO
Dende DOWN LUGO propoñemos unha intervención global e integral, axudando á persoa con
síndrome de Down no seu conxunto dende o momento do seu nacemento e tratando de
sensibilizar á sociedade para que lles proporcione as oportunidades e os apoios necesarios para
a súa plena integración social. Este conxunto de intervencións que se levan a cabo co usuario,
a súa familia e o entorno conforma o Servizo de Promoción da Autonomía Persoal
(SEPAP) da nosa entidade.
Dito servizo abarca cinco grandes áreas de actuación:
•
Transversal: esta área inclúe a tódalas demais áreas e a todos os grupos de interese, as
persoas usuarias, as familias e o entorno social.
•
Inclusión Educativa: área que pretende a mellora da integración educativa dos
usuarios/as.
•
Formación e Emprego: o obxectivo é desenvolver as capacidades das persoas usuarias
para a inserción laboral e/ou mellora da súa empregabilidade.
•
Vida Adulta e Independente: pretende dotar de apoio ás persoas usuarias para a súa
integración social activa en ámbitos diferentes ao educativo e familiar.
•
Complementaria: abarca programas susceptibles de dar soporte a calquera das outras
áreas.
Actualmente os Programas e profesionais coordinadores de cada área son os seguintes:
Número 6
Páxina 5
O NOSO ESPAZO
Excursión a la Ribeira Sacra
Grupo de Ocio
El pasado dia 21 de septiembre fuimos de excursión a la Ribeira Sacra.
Primero visitamos el Pazo
de Tor. Está en San Xoán de
Tor, pertenece a Monforte de
Lemos. Fue construido en el
siglo XVIII. Los pazos también pueden llamarse palacios o casas grandes y en ellos
vivía la gente rica.
Este pazo pertenecía a Doña
Mari Paz, que se lo dejó para
hacer un museo a la Diputación. Por dentro hemos visto
los dormitorios, baños, el
cuarto de juegos, los salones
y la capilla.
En la parte de fuera estaba el
jardín de los laberintos que
eran cuatro espirales. Tam-
bién estaba la forja, el gallinero y las caballerizas.
Después fuimos a comer a un
restaurante y tomamos de
postre bica, que es un bizcocho típico de la zona.
Fuimos al catamarán y navegamos por el río Sil.
Fue un día muy bonito entre
compañero/as.
¿Qué es el acoso escolar?
Carlota Mosquera Ramil
El acoso escolar puede ser
forma de maltrato psicológico, físico o verbal, puede estar producido por escolares
de forma reiterada a lo largo
de un tiempo determinado.
El tipo de violencia es dominante o emocional se puede
dar habitualmente en el aula
y en el patio de los centros
escolares y a través de redes
sociales. Entonces se llaman
ciberacoso.
Al acoso escolar están más
expuestos los niños que tienen diversidad funcional, como autismo y síndrome de
Asperger. Pero el más importante y que nos afecta a noso-
tros es el SÍNDROME DE
DOWN…
El acoso escolar es una especie de tortura, metódica y sistemática, en la que el agresor
sume a la víctima, a menudo
con el silencio, la indiferencia
o la complicidad de otros
compañeros.
En algunos casos, la víctima
puede pensar en el suicidio e
incluso puede realizarlo.
Consecuencias del acoso:
Produce secuelas biológicas y
mentales. Las víctimas acosadas son más vulnerables a
padecer problemas mentales.
La prevención: Sería res-
ponsabilidad de los padres,
de la sociedad en conjunto y
de los medios de comunicación y se pude ayudar con
información para padres, profesores y alumnos.
No es un juego,
esto es importante
para todos
Páxina 6
Boletín DOWN LUGO
Ping– Pong
Carla Pereira Blanco y Fátima Rosón Lópes
Los viernes por la mañana
después de teatro vamos al
curso de Ping-Pong.
Está en FRIGSA, al lado de la
piscina. Los profesores se llaman Adrián y Ahmed.
Hacemos varios ejercicios,
jugamos a botar en la raqueta, botar en el suelo, botar con
la mano, encestamos en la
caja y al final jugamos en la
mesa.
Nos gusta mucho porque es
divertido y jugamos con más
chicos de Aspnais.
Es bueno porque es un deporte y nos movemos mucho.
Estamos aprendiendo a jugar
porque nosotras hemos jugado en el instituto pero no sabíamos jugar bien al PingPong.
El Ping-Pong es un deporte
que se juega con una mesa, la
pelota, la red y las raquetas.
Pueden jugar dos jugadores.
Bola de Ping-Pong es el nombre oficial del deporte en China.
Que cousas fago na Asociación?
Lucía Serén Quiñoá
Chámome Lucía. Teño 8
anos. Na asociación xogo a
soplar e leo contos con Bea.
Con Ana xogo co ordenador
con Callu e con Paula bailo e
toco o piano.
Aquí podedes ver algún dos
meus traballos:
Carla
Carla Pereira Blanco
Me llamo Carla y tengo 20
años.
Me gusta la moda, salir con
mis profes: Lucía, Gonzalo,
Ainara, Ana, Amalia, Iria,
Talía, Bea, Sarai y Cristina.
Me gusta viajar, escuchar
música, ir a la Asociación, ir
a la playa.
No me gustan los problemas,
ni pasear al perro, tampoco
andar en bicicleta.
Me gustaría trabajar de ayudante de cocina y tener una
casa.
Páxina 7
Número 6
Celebración del Día del Síndrome de Down
Francisco García Rancaño
El día 21 de marzo fue el Día
Mundial del Síndrome de
Down y para festejarlo hicimos una actividad deportiva,
tipo yincana organizada por
Decathlon, en el pabellón del
colegio MªAuxiliadora en Lugo el 25 de marzo.
En esta actividad llamada
“Xogamos Todos”, participamos mis compañeros de trabajo de Decathlon, los compa-
ñeros de la Asociación y yo.
Yo fui el encargado de organizar las actividades, pensando
las pruebas que se iban a
hacer y después avisé a mis
compañeros de la Asociación
del día que la íbamos a hacer.
Para mí ese día fue muy bonito, porque estuve con mis compañeros tanto de Decathlon
como de la Asociación.
Como os explique en el primer párrafo, el día 21 de
marzo se celebraba el día del
síndrome de Down, y el día
siguiente, el 22, el CD Lugo
jugaba contra el Alavés.
Cuando acabó la primera
parte, salimos mis compañeros y yo al medio del campo
con una pancarta y con unos
globos para recordar ese día.
Noticias
Grupo de prensa
Este año en la clase de prensa estuvimos escribiendo noticias para hacer un periódico, éstas son alguna de ellas:
LA FIESTA DE NAVIDAD
En el mes de diciembre celebramos la fiesta de Navidad,
a la que asistimos todos los
miembros de la Asociación:
los alumnos/as, las familias,
los voluntarios/as y los profesores.
La fiesta tuvo muchas actividades: hubo un Papá Noel,
hicimos el amigo invisible y
vino a cantar el coro de los
voluntarios de Telefónica.
También hubo pinchos y cantamos villancicos.
Unos días antes, participamos
en la preparación de la comida
y de la decoración. Al final nos
deseamos todos unas felices
fiestas.
LA FIESTA DEL MAGOSTO
El día 18 de noviembre celebramos una fiesta de magosto
en la Asociación. Fueron los
chicos y chicas, los profesores
y los voluntarios de la Asociación Down Lugo. Organizamos
la fiesta de magosto y preparamos la merienda. La fiesta
empezó a las 17:00 hasta las
20:00 de la noche.
ARDE LUCUS
Celebramos el Arde Lucus el
viernes día 19 de junio. Los
chicos y chicas y los profesores de la Asociación fuimos a
cenar al piso, allí también
nos disfrazamos. Después
salimos por grupos a dar una
vuelta al centro y vimos unas
actuaciones por la calle.
También fuimos a bailar y a
tomar algo a los pubs. Quedamos en Santo Domingo a
las 2:00 y nos fuimos con
nuestras familias a casa.
Páxina 8
Boletín DOWN LUGO
Mi experiencia en O Grove
Alba Abuín Prado
Me gustó mucho ir a esa excursión de fin de curso por
hacer las cosas sola y desenvolverme.
Lo que más me gustó es estar
con los compañeros, ir a la
playa, a cenar fuera, a desayunar y hablar con ellos y
también ir al mirador, al parque y a dormir al bungalow.
En la excursión estuve con
una amiga charlando de
nuestras cosas y a la vez escuchando música, sacando
fotos, celebrando su cumple,
compartiendo las cosas,
apoyándonos la una a la otra,
sentándonos juntas, dedicando la música, cenando juntas…
Lo que menos me gusta o lo
que me molesta son los comentarios y cuchicheos hacia
mí de algunos compañeros, el
picor de los ojos y bañarme en
el mar.
Desde mi punto de vista,
hablar, estar con los compañeros y relacionarme con
ellos es lo más bonito de mi
vida y estoy de acuerdo en
pasarlo bien con mis compañeros.
Capítulo de Las Tortugas Ninja
Carlota Mosquera Ramil
Este capítulo trata de las tortugas ninja llamadas Leonardo (Leo) , Donatello (Donnie),
Raphael (Raph), Michel Angeló (Mikey) que acabaron de
patrullar y decidieron regresar a las alcantarillas , hasta
que vino un foot pie que le
hizo sangrar por el brazo y la
mejilla derecha. Donnie le
puso su banda en el brazo y
le ayudó. Leo y Raph estaban
discutiendo sobre petera a
ese foot que casi mata a su
hermano. Mikey se desmayó
y Donnie entró en pánico.
Mikey solo vió un fondo negro
y escuchó que alguien acababa de cortar su piel y vio un
charco de sangre que estaba
secando lentamente. Mikey
se despertó Donnie lo abrazó
y le dijo que no vuelva a asustarle de ese modo que creyó
que su hermano estaba muerto.
Desde que el foot le hizo daño
Mikey cambio de bueno a asesino. Su felicidad se transformó en ira y vengarse de
sus hermanos.
Viaje a Viveiro
Marcos Cruz Moreno
En el viaje a Viveiro hicimos
muchas cosas:
la playa, a dar un paseo y tomar algo.
El martes fuimos a casa de
nuestra compañera Paula,
estaba en la Abrela. Ella hizo
de guía. Por la tarde fuimos a
El miércoles por la mañana
fuimos a la playa, comimos
en casa de Paula y volvimos a
la playa toda la tarde y a tomar algo. Más tarde recogi-
mos las maletas y fuimos en
taxi a Viveiro, al hotel Vila,
dejamos las maletas y fuimos
a cenar.
El jueves por la mañana quedamos con nuestra compañera Marta y voluntarios de Al-
Páxina 9
Número 6
coa, que nos llevaron al mirador de San Roque a dar
un paseo. Después fuimos a
la playa de Covas, comimos
en un restaurante y por la
tarde fuimos a la playa de
Covas. Nos bañamos, tomamos el sol, recogimos y fui-
mos al hotel y después a
cenar. Tomamos helados.
El viernes por la mañana
recogimos las maletas y la
mochila y fuimos para el
autobús para Lugo.
Lo pasamos genial.
VOLUNTARIOS
Ser único. Volver a soñar
Mónica Besteiro Casabella
Ante todo ¡HOLA! si estás
leyendo estas pocas palabras.
Desde que me pidieron que
escribiera sobre mi voluntariado, ha rondado en mi cabeza todo el tiempo la manera
de transmitir de manera sencilla el agradecimiento. Os
explico, cuando empiezas algo
así, normalmente hay dos opciones, o bien estás sensibilizado por algo cercano o bien
naces con ansía y necesidad
de ayudar y conocer a otros
seres humanos y sus formas
de ser. Así comenzó este camino con vosotros, de este
tema podíamos y deberíamos
hablar porque entraríamos
en temas de desensibilización
de los ciudadanos, pero ese
no es el tema.
Llevo más de un año siendo
voluntaria de la Asociación
Down, primero ves qué sentimiento tienes y qué puedes
aportar tú y enseguida empiezas a abandonar el punto
de partida con que salías. No
fui a ayudar, FUI A COMPARTIR CONOCIMIENTOS,
porque tú apoyas, o impulsas,
pero FUI A APRENDER.
Ellos te enseñan a reír y jugar en clase, a querer
“escaquear” el tiempo y buscar un hueco para hablar de
otras cosas.
NO FUI A MEJORAR NADA,
FUI A CRECER CON VOSOTROS, ver lo importante que
es arreglarse cada día, a cuidarse a uno mismo, a independizarse del mundo y a no
ser especial, A SER ÚNICO.
Puedo escribir mucho sobre
ello y puedo narrar anécdotas, pero prefiero ser breve y
quedarme con una cosa, YO
FUI ALLÍ CON REALIDADES, realidades desde mi
cabeza de sociedad, de que
hay que integrarse, pertenecer a una maquinaria y ayudar a los demás. Y VOLVÍ
CON SUEÑOS, que nuestro
tiempo es finito, pero no sabemos cuánto es, que hoy hay
que ponerse guapo (y lo
hacen), que hoy hay que trabajar (pero busquemos dos
minutos para buscar en youtube a nuestro cantante favorito), que hay que tener conocimientos, pero que si no pa-
sas exámenes, pruebas, etc. a
la primera, habrá que intentarlo las veces que sean necesarias. Porque somos únicos,
porque la vida les pertenece y
todos debemos ir haciéndonos
más autónomos y conquistando aquello que no sabemos
hacer para llegar a ser mejores.
Desde mi corazón os digo que
cooperemos con la gente que
tiene unas dificultades y
hagamos una cadena, todos
necesitamos ayudar y ser
ayudados, volver a la realidad simple, querer, aceptar y
ser queridos y aceptados y
desde ahí, crecer y jugar.
Yo he recibido mucho más de
lo que di y creo que si decides
hacerlo o lo haces estarás de
acuerdo conmigo.
Hoy sueño, vivo, río y lucho
más gracias a ellos, por eso
sobre todo GRACIAS, por dejarme cooperar.
Páxina 10
Boletín DOWN LUGO
NO CURSO 2014-2015...
Celebración do Día Mundial da Síndrome de Down
Talía Rodríguez Arribas—Preparadora Laboral
O día 21 de marzo celebramos, como cada ano, o Día
Mundial da Síndrome de
Down.
Este ano, queríamos que ademais das persoas vinculadas á
Asociación, os cidadáns da
cidade de Lugo souberan a
existencia deste día, para que
desta forma puidéramos contar unha vez máis compromiso, solidaridade e apoio pola
súa parte.
Para facernos notar, decidimos acudir a un dos partidos
do CD Lugo, equipo de fútbol
de segunda división moi querido pola nosa cidade. Así, os
rapaces e rapazas, as familias
e os/as profesionais unímonos
para facer chegar a todo o
mundo a mensaxe que queríamos transmitir.
Fixemos adhesivos na que a
mensaxe era moi clara:
“21M– Día Mundial da Síndrome de Down– CONTIGO
PODEMOS MÁIS”.
Ademais, esta mensaxe foi
plasmada nunha gran pancarta para que todos/as os/as que
non
tiveran
oportunidade de coller o adhesivo a puideran ler de igual
forma.
Uns minutos antes de que o
partido comezara, os rapaces
e rapazas, acompañados dalgún das familias e profesionais saíron ao campo coa
pancarta nas mans. Eran
moitos os nervios que había
por saír a un campo tan grande, rodeado de gradas onde
as persoas estaban xa sentadas preparadas para ver o
partido; pero a mensaxe que
se quería transmitir valía a
pena. Armáronse de valor e
saíron todos ao campo coa
gran pancarta ben estirada e
globos azuis e amarelos que
se soltarían despois de ler, da
voz de Antonio (pai dun dos
rapaces) a seguinte mensaxe:
“O día 21 de Marzo, celebramos o Día Mundial da Síndrome de Down, desde a Asociación DOWN LUGO, agradecemos ao Club Deportivo
Lugo esta oportunidade para
darlles visibilidade ás persoas coa síndrome de Down. Ao
mesmo tempo pedimos a toda
a sociedade lucense, o seu
apoio, solidariedade e compromiso para contribuír a que
as persoas con síndrome de
Down poidan acadar unha
vida digna como membros
activos e de pleno dereito. Como din o noso lema:
“CONTIGO
PODEMOS
MÁIS”.
Posteriormente soltáronse os
globos e con eles, voando, escapáronse tamén os nervios
acumulados.
Xa todo pasara, agora tocaba
gozar do partido que se ía disputar, coa ilusión de saber
que a nosa mensaxe chegara
lonxe, tan lonxe coma os globos que deixáramos escapar.
Moitas grazas ao Presidente
do Club, D. José Bouso, aos
xogadores, ao resto de persoas do CD Lugo e en xeral a
todos os asistentes por estar
con nós.
Número 6
Páxina 11
Visita do Club Deportivo Ensino
A tarde do mércores 1 de
abril, parte do equipo feminino do Club Baloncesto Ensino
e do corpo técnico visitou a
Asociación. Varios rapaces e
rapazas mostráronlles as distintas aulas do local e lles
explicaron algúns dos programas que se desenvolvían nelas. A continuación o grupo
de rapaces de deportes e varios compañeiros/as máis
acompañaron ao equipo á pista de baloncesto do parque do
Sagrado Corazón, onde tras
unha breve explicación da
historia do Club Ensino e das
distintas categorías que o conforman, os rapaces e rapazas
fixéronlles preguntas sobre o
baloncesto e outras curiosidades. Despois da charla tocou o
momento máis esperado que
foi a práctica de distintos xo-
gos de baloncesto xunto ás xogadoras. Todos/as puidemos
gozar dunha tarde divertida
practicando deporte xunto a
verdadeiras profesionais do
baloncesto.
Xornada sobre Igualdade
O pasado sábado 18 de abril,
no Salón de Actos da Deputación Provincial de Lugo, celebrouse unha Xornada Técnica sobre Igualdade: A Muller
no Mercado Laboral, organizada polo Colexio Oficial de
Traballo Social de Galicia
(COTSG) e a área de Igualdade da Deputación de Lugo.
Compúxose de catro mesas de
debate abordando diferentes
colectivos de difícil inserción
(mulleres maiores de 45 anos
paradas de longa duración,
mulleres vítimas de violencia
de xénero, mulleres con discapacidade e mulleres pertencentes a minorías étnicas
e inmigración).
Servizo de Emprego de
DOWN LUGO, Sarai Lodeiro
Castro, como Iria Villamarín
Castro quen contou a súa experiencia formativa e laboral.
O obxectivo da xornada foi
sensibilizar e dar visibilidade
ás dificultades de acceso ao
mercado de traballo por parte
das mulleres.
Na mesa “Empregabilidade
das mulleres con discapacidade. Experiencias en discapacidade física e discapacidade
intelectual” participaron tanto a técnico responsable do
Engadir que a organización
contou coa colaboración doutra das nosas rapazas, Sabela
Arias Piñeiro quen participou
como azafata durante o evento.
A xornada foi un éxito, tanto
pola calidade das intervencións como polo número de
asistentes á mesma.
Boletín DOWN LUGO
Páxina 12
Informática para os máis pequenos
Ana González Montes– Responsable de Formación
Atopámonos nunha sociedade
onde as transformacións de
todo tipo son sumamente frecuentes e as tecnoloxías non
son alleas a esta tendencia. O
ordenador empezou a formar
parte cada vez máis das nosas
vidas, e de forma cada vez
máis temperán.
Na Asociación formouse este
curso un grupo cos máis pequenos, dúas nenas e un neno con idades comprendidas
entre os 7 e os 11 anos e, efectivamente, comprobei que
non teñen medo ao ordenador; ao contrario, encántalles,
resúltalles familiar (utilízano
no colexio ou na casa), converténdose nunha ferramenta que lles facilita outras
aprendizaxes como por exemplo a lectura e a escritura.
Os nenos e nenas tamén o teñen cada día máis próximo,
no colexio ou na casa, xa que
ven aos seus pais ou irmáns
traballar con eles e vanse inA través do ordenador os
teresando pouco a pouco.
alumnos adquiren destrezas
É importante que esta adap- e habilidades relacionadas
tación ás
transformacións coa psicomotricidade fina e
que se producen no noso con- traballan con dúas e tres ditexto se vexa tamén reflecti- mensións, móvense entre o
da no proceso de ensino- rato e a pantalla, entre plaaprendizaxe de cada día. Este nos contrarios sen dificultaproceso debe acompañarse de. Adquiren tamén unha aldun tratamento educativo que ta comprensión da linguaxe
promova e favoreza a adecua- iconográfica e visual. A comda inserción do neno no medio prensión da linguaxe gráfica
natural, social e cultural ao e os seus códigos resulta
unha gran preparación para
que pertence.
o proceso de lectura e escrituPor conseguinte, o alumno ra.
debe experimentar coas novas
tecnoloxías da información e Os procesadores de texto reda comunicación desde que sultan útiles na aula para o
inicia a súa etapa educativa, reforzo da aprendizaxe da
posto que as TIC constitúen lectoescritura e se engadimos
eixes fundamentais para o seu un procesador de audio ao
desenvolvemento. Os nenos ordenador, escoitar o son de
pequenos investigan, escoitan, fonemas e palabras.
ven, oen, aprenden moi rápiSeparadamente de ser un redo, reciben unha gran canticurso educativo, tamén o é de
dade de estímulos nun afán
lecer e diversión, polo que a
de procura e curiosidade por
través deste taller e de forma
facer, ver, oír, probar,... non
divertida e práctica, preténteñen medo ao ordenador. Padese que adquiran habilidade
ra eles é realmente só un xogo
e experiencia no uso do ordemáis.
nador e se familiaricen cos
programas que máis se adecúan á súa idade e intereses.
Materiais como os xogos e
contos interactivos, deseñados pensando no entretemento e o reforzo do gusto pola
lectura, utilízanse tamén para traballar o uso do rato, a
orientación espacial, cores,
sons,...
E, finalmente, utilízanse ferramentas como internet, na
que se abren paso cada vez
máis páxinas web interactivas onde o alumno pode debuxar e pintar, escribir, sumar, xogar, construír quebracabezas,... consolidando contidos concretos como as cores,
os números, as vocais, conceptos espaciais, conceptos
temporais, etc. Pódense traballar ou reforzar ademais
estes contidos co uso do iPad,
dunha forma case intuitiva
porque con só mover un dedo
poden interactuar e ver miles
de imaxes nas múltiples aplicacións gratuítas que existen.
A miña experiencia durante
este curso con este novo grupo de alumnos foi moi gratificante, positiva, diferente en
relación aos outros grupos de
mozos e adultos cos que traballo, sobre todo polo ritmo
máis rápido e variable que
marcan, movidos por ese afán
de procura e curiosidade por
probar, aprender, facer,... que
caracteriza a esta etapa; e
incluso divertida en algunhas
ocasións cando no seu empe-
Número 6
Páxina 13
ño por facer de forma autónoma rexeitan a axuda que se
lles ofrece, pero que finalmente solicitan se ven que a
necesitan.
Bautismo de mergullo coa Asociación “Al agua sin limitaciones”
O sábado 18 de abril, a Asociación puido participar como
xa ven sendo habitual nos
últimos anos, na actividade
de bautismo de mergullo que
ofrece “Al agua sin limitaciones”.
“Al agua sin limitaciones” é
unha Asociación de persoas
voluntarias que ofrece esta
actividade durante todo o
curso a varias asociacións de
Lugo.
O bautismo de mergullo deste
ano levouse a cabo na piscina
municipal de Frigsa.
Os monitores de mergullo
acompañan en todo momento
aos rapaces e rapazas e axúdanlles na colocación dos traxes e do resto do equipo de
inmersión.
Participaron máis de 10 rapaces e rapazas que xa o fixeran
en anteriores ocasións, e que
ano tras ano gozan máis da
actividade e a realizan de forma máis cómoda e relaxada.
Páxina 14
Boletín DOWN LUGO
Contracción, concentración...
Paloma Lugilde Rodríguez– Monitora de Teatro
O poñerme a escribir este artigo decátome ao botar contas
que foron 9 meses.
Eu nunca estiven embarazada pero moitas veces na nosa
profesión se di que estrear
unha obra e como parir un
fillo non o sei... habería que
preguntar a Lucía que me
meteu nesto e moito llo agradezo.
O que si sei é que foron nove
meses de descubrimento total
e absoluto, que as formigas
me percorrían todo o corpo e
os nervios estaban a flor de
pel o primeiro día que entrei
na aula.
As súas miradas dicíano todo... “Que! que vas facer con
nós?” esa era unha gran pregunta, ou máis ben... que ides
facer vós comigo?
Quería facer unha sesión tal
como a fago co meu grupo Palimoquiños e así foi, e pouco a
pouco, escoitándonos reciprocamente foron saíndo cousas
e decateime de que a expresividade, a busca e a experimentación ían estar por riba
de todo sempre.
Iso si, un pequeno susto... cas
bromas que o primeiro día me
facían, cos desmaios... algunha que outra trola... e moito
amor... e desamor...
As sesións primeiras foron
encamiñadas sobre todo a escoita, o respecto polo grupo,
un pouco de adestramento,
introdución ao corpo da voz e
moito baile e experimentación con obxectos de todo tipo:
tea de invernadoiro, bolsas de
lixo...
Decidín empezar a levarlles
unha obra, Conto de Nadal
de Dickens, empezamos a lela
e gustoulles, podería ser un
arranque...
Pero chegou o Samaín e Halowennnnnnnn... ese día pintámonos e aí decateime de que
algún lle encantaba, pero a
outros non ….
Aproveitando o Nadal foron
ver Conto de Nadal polo
CDAN de Lugo e séguelles
gustando a historia de
Scrogge...
Algo que cría, e que a directora Delfina falara comigo dende o principio, era a necesidade de fomentar o intercambio con outros colectivos e rapaces e rapazas da súa idade... o primeiro contacto foi a
través dos ANANOS DA
TENRRURA na rúa, cunha
pequena performance xunto
os alumnos e alumnas da miña escola e os Palimoquiños...
O inicio dunha grande amizade...
Seguimos á volta de Nadal
traballando, e deseguida chegou o Entroido e con el a nosa
segunda oportunidade de traballar con outra xente ...
Esta vez sería TRHILLER...
achegámonos a el a través do
bufón, e da animalización.
Cada un elexía tres animais e
con iso fabricaba o seu monstro, visionamos o vídeo... medos... angustia... risas... decatámonos dos seus vestiarios,
maquillaxe e da necesidade
de crear esa atmosfera... pedinlles enterrar roupa antiga... isto foi tamén un gran
paso... e o foi tamén a primeira visita de Os Palimoquiños
e os alumnos/as da Escola á
Asociación onde ensaiamos
conxuntamente. O último ensaio foi xa na Escola e o xoves
de comadres saímos a rúa
caracterizados e dispostos a
facer a nosa performance. Foi
incrible e unha experiencia
marabillosa...
A metade do noso embarazo
tomamos rumbo ao encontro
Caixaescena un fin de semana enteiro en Santiago de
Compostela con outros grupos de teatro de Institutos,
compartindo talleres e ensaios con eles. O cambio que se
produciu na xente dende o
primeiro día que chegamos
ata o último foi incrible véndonos como un grupo de teatro como eles, capaces de subirnos a un escenario, ser
grupo, ser disciplinados, tendo o noso adestramento, a
nosa escoita...
Foi un antes e un despois no
traballo despois na aula...
Continuamos traballando nas
escenas nas que a pesar de
ter cada un o seu momento de
protagonismo se buscaba que
Número 6
entre todos formaran e conseguiran a atmosfera da escena... co seu corpo, voz e atrezzo correspondente...
Oitavo mes:
E de súpeto outra vez á rúa.
Esta vez para conmemorar o
Día das Letras Galegas e do
traballo das mulleres galegas... Foi incrible, traballaron
conxuntamente escoitándose
con outras 50 persoas de idades comprendidas entre os 4
e os 75 anos e todos eles facendo o fío condutor polas rúas céntricas de Lugo... Fixeron moi, moi bos compañeiros
de viaxe e se atoparon de novo coa xente que foran coñecendo nas diferentes etapas e
meses que pasamos xuntos...
O noveno mes:
Páxina 15
O SPRING FINAL, SAE OU
NON SAE, AS CONTRACCIÓNS, OS SOFOCOS, O
RELOXO, O CALENDARIO...
Vernos case todos os días e ir
fabricando artesanalmente
toda a obra de maneira conxunta poñendo cada un o seu
gran de area, con ilusión, sen
cansazo, e se alguén cansaba
os demais tiraban del para
que subirá para riba...
E chegou o día e todo o equipo de Down axudando ao máximo, o escenario, o plano de
luces, os técnicos, o estrobo, o
fume, os focos, as cores, os
filtros, as patas... o principio
calma... de súpeto rápido, rápido e concentración, contracción e saíu.
MIKELJAVIALBAMARTALAURAIRIASABELAFRANC
ONCHITAMODESTOCHUS
MARIAISABELSAULISABE
LGONZALODELFINAAINA
RAJULIOALFREDOPALOM
ATALÍAANA
E foi un parto ben agradable
por certo...
Grazas por esta oportunidade, porque cada venres para
min chega un dos mellores
días da semana e sobre todo
porque sigo a ter esas cóxegas
cada vez que vos vou a ver.
Páxina 16
Boletín DOWN LUGO
Cooperando por una escola para todos
Iria Pérez Cao– Responsable de Educación
O pasado 12 de maio a Asociación organizou unha charla sobre a metodoloxía da
aprendizaxe cooperativa titulada “Cooperando por unha
escola para todos”, que se levou a cabo no salón de actos
do colexio María Auxiliadora
de Lugo.
O obxectivo de esta charla
era sensibilizar os equipos
docentes dos centros educativos coa metodoloxía inclusiva
da aprendizaxe cooperativo, a
cal consiste en estruturar a
actividade na aula en equipos
reducidos de traballo, no que
todos aprenderán de todos.
A charla dividiuse en dúas
partes.
Primeira, unha breve introdución do marco teórico da
aprendizaxe cooperativa realizada por María Muíño Filgueira, Técnico de Educación
de Down Ferrol- Teima.
A continuación, a experiencia
na aula aplicando dita metodoloxía, por María Jesús Felpeto, profesora de Educación
Primaria do CEIP A Gándara
(Narón) e Beatriz García Seoane, coidadora do mesmo centro.
tros educativos nos que están
escolarizados algún dos nosos
rapaces, mostrando moito interese polo funcionamento da
metodoloxía, expoñendo as
súas inquedanzas para levala
a cabo e querendo formarse
para un mellor funcionamento na aula, xa que é moi enriquecedor tanto para o alumnado con necesidades educativas, como para o resto dos
alumnos e os propios profesores. Sendo unha escola para
TODOS.
Á charla asistiron familias e
equipos docentes de tres cen-
100% de aprobados nas probas de Competencias Clave
O pasado 23 de maio, en Silleda, realizáronse os exames
de Competencias Clave aos
que concorreron un total de
20 persoas das entidades
Down de Ferrol, Lugo e Pontevedra.
Os mozos e mozas coa síndrome de Down e con discapacidade intelectual examináron-
se en igualdade de condicións
que o resto das 3.000 persoas
que se presentaban nesta
ocasión. Para iso foron solicitadas as adaptacións dos exames á metodoloxía de Lectura
Fácil (para facilitar a comprensión das preguntas e dos
textos) e a ampliación do
tempo para cada exame.
Neste sentido, as entidades
Down en Galicia destacan a
importancia de concorrer a
este tipo de probas a través
do sistema ordinario. Asegúrase, deste xeito, a inclusión
social atendendo á diversidade de cada individuo, e garántese que todas as persoas
teñan iguais oportunidades
de acceso e participación en
idénticas circunstancias.
As Competencias Clave son
Número 6
os requisitos formativos que
asegurarán que o alumnado
posúe os coñecementos para
acceder aos cursos correspondentes aos novos certificados
de profesionalidade de nivel
de cualificación 2 e 3.
Hai 4 competencias clave
(lingua galega, española, estranxeira e matemáticas) e
para cada unha hai dous niveis. O nivel 2 correspóndese
co título de Graduado en
Páxina 17
Educación Secundaria ou
equivalente, e o nivel 3 correspóndese con Bacharelato
o u
e q u i v a l e n t e .
Concretamente, as persoas
das entidades Down que concorreron nesta ocasión presentáronse a 20 probas de
nivel 2 e a 19 probas de nivel
3.
sentáronse a 11 probas de
Competencias Clave (5 persoas a lingua estranxeira, 4 a
lingua galega e 2 a lingua española) do nivel 2, superando
todos eles o total das probas.
Na nosa Asociación un total
de 8 rapaces e rapazas pre-
Encontro 2015 de DOWN GALICIA
O sábado 30 de maio, no
C.I.F.P. Politécnico de Santiago, celebrouse o II Encontro de persoas con síndrome
de Down, familias e técnicos
organizado por Down Galicia,
no que participamos máis de
400 persoas.
O obxectivo deste encontro foi
o de facilitar un espazo informal no que as persoas con
discapacidade, as súas familias e os profesionais pertencentes ás entidades Down de
Galicia puideran intercambiar experiencias, coñecerse
mellor e poñer en común inquedanzas, preocupacións,
soños e logros.
A xornada comezou coa intervención de Agustín Huete,
profesor da Universidade de
Salamanca,
co
tema
“Inquietudes, retos y demandas de las personas con síndrome de Down y sus familias en el conjunto del Estado
Español”. Nela presentou a
actualidade da poboación coa
síndrome de Down, a súa realidade demográfica e as cifras
relativas á súa inclusión social. Ademais analizou e propuxo unha reflexión sobre as
circunstancias e retos aos que
deben facer fronte as familias, profesionais e institucións que representamos ás
persoas coa síndrome de
Down.
A continuación, o investigador Rafael de la Torre presentou os resultados do estudo, que parte da hipótese de
que a EGCC, unha substancia presente no té verde, pode
ter efectos positivos na mellora da capacidade cognitiva
das persoas adultas coa síndrome de Down.
Mentres se desenvolveron
estas charlas, os rapaces e
rapazas participaron en distintas actividades lúdicas e
deportivas en distintos espazos do Politécnico.
Páxina 18
Boletín DOWN LUGO
Xa pola tarde, despois de
xantar todos xuntos no Hotel
Peregrino, familias e persoas
cos síndrome de Down das
sete entidades Down en Galicia expuxeron en primeira
persoa as súas propias preocupacións e experiencias, co
fin de intercambiar coñecementos e desafíos comúns.
Para finalizar, as distintas
entidades mostraron a súa
actividade en distintos vídeos
e presentacións elaboradas
para a ocasión, nos que intentaron reflectir a súa propia
identidade, os seus valores e
momentos clave.
Foi unha xornada moi enriquecedora para todos e todas
os que participamos nela. De
Lugo asistimos 41 persoas.
Día de la Buena Gente de Carrefour
O martes, 16 de xuño, 8 voluntarios membros do persoal
do centro comercial Carrefour
de Lugo, xunto con mozos e
mozas
da
Asociación,
“construíron un soño” na xornada “Día da Boa Xente”, iniciativa da Fundación Solidariedade Carrefour.
O obxectivo da Fundación é
realizar unha achega perdurable no tempo, e a iniciativa
foi axudar a mellorar as nosas instalacións, neste caso a
terraza do piso da Asociación
no que se levan a cabo tarefas
que favorecen a independencia dos mozos e coa síndrome
de Down, dentro do programa
de Vida Independente.
Entre todos rehabilitaron,
limparon e pintaron a terraza
da vivenda, completando o
acondicionamento da mesma
cun carro-macetero, construído polo persoal de mantemento do centro comercial e o
máis importante, segundo as
súas palabras, “compartir
unha xornada do moito traballo con amigos de Down”.
Finalmente, logo dunha longa
tarde de traballo, todos xuntos gozamos dunha rica e variada merenda.
Moitas grazas á Fundación
Solidariedade Carrefour e a
todos os nosos amigos do
Centro Comercial Carrefour
de Lugo!!
.
Número 6
Páxina 19
O emprego como parte da nosa realización
Sarai Lodeiro Castro– Responsable de Emprego
Se a cada un de nós, nos preguntasen que significa o traballo, seguro que todos responderíamos que, a parte de
ser unha fonte de ingresos, é
unha forma de realización e
satisfacción persoal, xa que o
traballo ten que ver co xeito
en que o home, co seu vivir
día a día, logra satisfacer as
súas necesidades e conseguir
as súas metas, sexan estas
pequenas ou grandes. Significa tamén a plenitude das súas capacidades como ser vivo,
facer reais as posibilidades
como ser humano. Pero, e para os nosos fillos, irmáns,
amigos coa síndrome de
Down e/ou discapacidade intelectual? A incorporación ao
mercado laboral para eles
constitúe o paso final cara a
súa participación plena na
vida da comunidade, o recoñecemento do seu valor social
por parte dos demais e a
aceptación no conxunto da
comunidade, ademais de darlles a oportunidade de establecer vínculos afectivos e
persoais con persoas sen discapacidade.
É por iso que co esforzo conxunto de familiares e profesionais da Asociación poñemos como prioridade conseguir un traballo no mercado
laboral ordinario. O resultado
é que como en anos anteriores son moitas as boas experiencias neste ámbito, e desta
vez quixemos poñer a percepción que lles quedou a tres
persoas que traballaron a carón dun rapaz coa síndrome
de Down. Trátase de tres testimonios reais de compañeiros e amigos de Fran de Decathlon Lugo:
“Los trabajadores de la tienda hemos tenido la gran suerte de poder compartir esta
etapa con Fran. Para muchos
puede que sólo sea una experiencia más de trabajo pero
para nosotros ha supuesto
una nueva experiencia personal. Fran nos ha mostrado
que no existen barreras en
todo lo que se propone y nos
ha enseñado que la felicidad
no tiene límites.” (Sara Barciela Pérez, responsable Fit-
ness).
“Durante estos 6 meses, Fran
ha llenado esta tienda de miradas ilusionadas y sonrisas
más sinceras. Desde el primer
día, Fran consiguió ganarse
el cariño y respeto de todo un
equipo que jamás vio impedimentos en él. Escuchó, asintió y luego nos enseñó, pero lo
mejor de todo es que nos llevó
dentro del corazón.” (Sheila
Novo López, vendedora Fitness).
“Cuando uno vive experiencias así comprende que le
queda mucho por aprender.
Sobre todo, cuando te das
cuenta que esta “experiencia”
ha sido conocer a una persona
más. Te das cuenta, que
cuando se presenta una oportunidad real, cualquier persona puede llegar a donde haya
soñado. Y todo el mundo, merece esa oportunidad.” (Lucía
Corrales Fernández, vendedora Fitness).
Seguridade nas Redes Sociais
O 26 de maio celebrouse na
Asociación una charla titulada “Seguridade nas Redes
Sociais”. Dende a Asociación
viuse a necesidade de concienciar aos rapaces e rapazas sobre o uso das redes sociais e de Internet, así como
dos perigos que supón un manexo inadecuado das mes-
mas. Para iso, contamos coa
presenza dun membro da Policía Nacional, que lles ofreceu pautas no manexo das
redes como que nunca deben
proporcionar
información
persoal, non deben contestar
mensaxes que lles fagan sentir incómodos ou enviar mensaxes malintencionados. Ade-
mais aclarou moitas dúbidas
que expuxeron os asistentes
sobre este tema motivados
polo uso habitual que eles fan
das redes. Resultou unha
charla moi interesante para
os rapaces e rapazas que participaron activamente na
mesma.
Páxina 20
Boletín DOWN LUGO
Actividade cos Voluntarios de ALCOA
O pasado 9 de xullo unha representación de 7 voluntarios
da Fundación ALCOA, que
colaboran con DOWN LUGO
en distintas actividades de
ocio, fixeron de guías co grupo de mozos e mozas da Asociación que estaba a realizar A continuación os rapaces e
unha viaxe por Viveiro.
os voluntarios subiron pola
senda do monte San Roque
A actividade comezou na Pra- ata o miradoiro que leva o
za Maior de Viveiro para dar mesmo nome.
un paseo e mostrarnos o mer- Dende alí, tras un largo pacado tradicional que alí se seo, puideron descansar e gocelebra todos os xoves.
zar das fermosas vistas de
toda a ría de Viveiro. Estas
vistas fixeron que merecera
moito a pena realizar a dura
camiñada nunha mañá soleada de moita calor.
Agradecemos a ALCOA e aos
seus voluntarios a súa implicación e interese, e esperamos que este tipo de experiencias se repitan moitas
máis veces.
Que é o máis importante para ti na vida?
Unhas persoas din que o
amor, outros os cartos, outros
a amizade... É difícil poñer
unha cousa diante doutra.
Moitas veces é moi difícil establecer prioridades.
Que cousas son importantes
para os rapaces e as rapazas
da Asociación? Teñen claras
as súas prioridades na vida?
Ante a pregunta Que é o máis
importante para ti na vida?
Estas son as súas respostas:
“Lo importante es la familia y
la salud” (Fátima Rosón, 20
anos).
“Tener un trabajo” (Diego Piñeiro, 26 anos).
“Tener salud y cuidarse”
(Modesto Dafouz, 48 anos).
“Estar con la familia”
(Goretti Díaz, 19 anos).
“Tener amigos y aprovechar
de estar con la familia y tener
salud” (Sabela Piñeiro, 25
anos).
“Mi madre y mi padre. Yo
siempre rezo por mi madre”
(Carmen Pérez, 51 anos).
“Estar con los compañeros/as, con la familia y un
futuro” (Saúl Montoya, 25
anos)
“O amor e amistad” (Sergio
Villamarín, 19 anos).
Número 6
Páxina 21
AS FAMILIAS FALAN
O cazo das virtudes
Olalla Otero Vázquez
"Había unha vez…”
Así empezan a maioría dos
contos. Pero o conto do que
vos vou falar non é como todos, conta unha historia especial e diferente.
Empeza do seguinte xeito,
"Lorenzo sempre arrastra un
cazo detrás de él.... ".
Titúlase "El cazo de Lorenzo"
de Isabelle Carrier, e se non o
lestes, recoméndovolo. Particularmente é un dos contos
de literatura infantil que
máis me gusta e como me dedico ó ensino é unha das lecturas básicas que comparto
cos meus alumnos/as, xa que
considero que ten un dos valores educativos máis importantes, o respecto ás diferenzas individuais.
Lorenzo, é o protagonista do
conto e sempre lle acompaña
un cazo, que metafóricamente
representa unha dificultade,
a cal obstaculízalle realizar
certas actividades, é un estorbo, non sabe como manexalo,
como vivir con el, así que
pouco a pouco se vai illando
do mundo. Pero, de súpeto,
encóntrase con persoas que
lle axudan a enfrontarse á
vida. Grazas á aceptación dos
demais, de si mesmo e da valoración das súas capacidades, o cazo vaise facendo
máis pequeno.
Hai moita xente (asociacións,
profesionais da educación,
familias, voluntarios,…) que
fan que as barreiras que presentan os cazos sexan máis
estreitas, persoas que traballan pola igualdade de oportunidades e por encontrar
saídas a pesar de todas aquelas medidas políticas que fan
que non avancemos como deberiamos. Tal vez, hoxe en
día xa non teriamos que estar
defendendo a igualdade algo
que debería ser tan obvio,
pero, sempre hai alguén que
abre portas, esas que antes
estaban pechadas baixo chave, como o claro exemplo, de
Pablo Pineda, que nos fai
pensar que ,aunque despacio,
as cousas van cambiando.
Como
Lorenzo,
somos moitos, cada un temos as
nosas dificultades,
cada persoa somos
diferentes, o problema non son a
diferenzas, senón,
os ollos cos que
miramos, porque
se só nos fixamos
no cazo e non vemos máis alá, es-
tamos a ignorar todas as virtudes e capacidades que teñen os demais.
Non debemos esquecer que,
tal e como di Albert Einstein
"todos somos xenios. Pero se
xuzgas un peixe pola súa
habilidade para trepar, vivirá
pensando que é un inútil”.
Dende pequenos adóitannos
inculcar a perfección e a habilidade en todos os campos,
pero acaso, somos perfectos?
e se a realidade non é esa,
porque llo esiximos aos demais ?
Como xa dixen trátase dun
conto que non empeza como
os demais e como a min
gústame inventar finais diferentes, pois vou rematar esta
reflexión coa miña en particular.
No cazo do meu afillado, Alberto, están incluídas as virtudes que para a miña familia e para min ten o meu afillado, que o fan único e especial, estas son:
o amor, o cariño, a alegría, a
empatía e a lealdade.
E colorín, colorado, esta historia só empezou, continuaremos loitando para que todos
os cazos do mundo non sexan
un obstáculo para vivir felices.
Páxina 22
Boletín DOWN LUGO
Discapacidad y Normalización
Julia Mosquera Ramil
Hace unos días, una noticia
de mi muro de Facebook me
llamaba la atención especialmente. El grupo ‘Aspau’, que
es un grupo de padres de niños y niñas con autismo muy
activo en las redes sociales, y
cuyas publicaciones me gusta
seguir de cerca, colgaba una
una noticia sobre una chica
con Síndrome de Down. Sin
saber de qué iba la noticia, lo
primero que me llamó la
atención fue que era una chica con una imagen algo distinta a la de la mayoría de
chicas con Síndrome de Down
que aparecen en los medios.
Las fotos eran las de una chica que usaba bastante maquillaje y vestía de una manera
muy moderna y juvenil, bastante diferente a muchas de
las chicas con Síndrome de
Down que todas y todos estamos acostumbradas a ver. He
de reconocer que esto me
llamó la atención, y que por
tanto, decidí seguir leyendo
la noticia.
Madeline Stuart es una chica
de dieciocho años de Queensland (Australia) que es mode-
lo de manera profesional desde hace un tiempo, siguiendo
la estela marcada en su momento por Jamie Brewer— la
primera chica con Síndrome
de Down en desfilar en una
pasarela.
Según aparece en algunos
medios (en este caso, el DailyMail Australia), con esta
dedicación profesional, Madeline y su madre tienen la intención de cambiar la visión
que existe acerca del mundo
de las modelos y, sobre todo,
de los cánones de belleza.
Rosanne, la madre de Madeline, declara a los medios que
sólo quiere que el mundo entienda que la belleza es algo
que se lleva en el interior y
que, si se le da una oportunidad a su hija, Madeline podría ‘enamorar los corazones de
todo el mundo y enseñarle a
la gente lo que realmente
importa’.
Pero el mundo de la moda,
incluso cuando se tienen en
mente las consideraciones
que hace la madre de Madeline, es muy exigente. En la
misma página, la noticia se
hace también eco del hecho
de que antes de empezar su
carrera como modelo, Madeline pesaba 20 kilogramos más
que ahora, y que aunque Madeline practicaba natación y
baile, ese sobrepeso le causaba dificultades para hacerlo
con normalidad. Fue solo después de someterse a una dieta de adelgazamiento y deporte, y de haber perdido
veinte kilogramos, que Madeline empezó a introducirse en
el mundo de la belleza. Rosanne, la madre, asegura que
ese proceso de cambio alimenticio y de estricto ejercicio no fue fácil, ya que Madeline solía comer demasiado y
tuvo que cambiar su rutina
de manera radical.
Parece obvio que la intención
de Madeline y su madre es
digna de alabar: luchar para
que los cánones de la moda, y
en definitiva de la belleza, se
abran y adapten a la presencia de otros cuerpos, apariencias y otras medidas, es luchar por la normalización de
de la moda, por hacerla mas
realista.
Pero, ¿es la transformación
vital y profesional de Madeline una normalización de la
discapacidad, o es Madeline
la que está siendo adaptada a
la norma de la moda? Pensemos que, a fin de cuentas,
Madeline tuvo que adaptar
su aspecto, figura, etc., hasta
‘imitar’ lo máximo posible el
de otras ‘modelos nodiscapacitadas’.
Por otra parte, alguien puede
apuntar que esto es una crítica demasiado severa: a fin de
cuentas, todos y todas queremos vivir en una sociedad
liberal en la que cada quien
pueda diseñar sus proyectos
de vida, y valoramos esta diversidad de gustos personales
y decisiones profesionales.
Además, si la decisión de Madeline de convertirse en modelo es genuinamente libre,
también esto es algo que debería ser recibido como un
Número 6
avance dentro del movimiento por los derechos de las personas con discapacidad, ya
que corrobora la idea de que
las personas discapacitadas,
con el apoyo necesario, pueden llegar a tomar decisiones
de manera independiente
acerca de asuntos relevantes
sobre su vida— como acerca
de su profesión, o de su imagen personal.
Sin embargo, la reflexión que
me interesa hacer es acerca
de los caminos hacia normalización de la discapacidad. Y
es que, en el fondo, en la normalización de la discapacidad
existen dos modelos diferentes: el de la adaptación de la
discapacidad a la norma —el
caso de Madeline haciéndose
modelo—, y el de la adaptación de la norma a la discapacidad, o de la sociedad a la
discapacidad, tal y como la
discapacidad y los cuerpos
discapacitados, son. Por razones obvias que tienen que ver
con su fisiología y metabolis-
Páxina 23
mo, sólo un muy pequeño porcentaje de chicas con Síndrome de Down podrán adaptarse, como Madeline, a la exigencia que requiere ser modelo. Y sin embargo, parece
que la normalización más exitosa es la que se hace a
través de la adaptación e imitación de costumbres y valores existentes y dominantes.
más pequeños, mediante la
creación de muñecas tipo
‘barbie’ con discapacidad física. El éxito de estas propuestas dependerá de si padres,
madres y educadoras deciden
o no adquirir estas muñecas
para el juego de sus hijos,
cuando tienen la posibilidad
de escoger muñecas ‘nodiscapacitadas’.
Para concluir, es interesante
observar otras propuestas
que también tienen lugar bajo el marco de la normalización de la discapacidad. En
esta foto vemos la propuesta
de incluir la discapacidad en
la vida de los niños y niñas
Para leer más:
-Aspau, Asociación Proyecto
Autismo, Padres de niños y niñas con Autismo de Valencia.
Puedes encontrarlos en su blog
(www.aspau.org), o en su página
de Facebook, ‘Aspau’. Son una
comunidad muy activa en las
redes sociales, y cuentan con
más de 555.000 seguidores de
todo el mundo.
- C a mp a ñ a ‘ T o y
Like
Me’ (Muñecos Como yo). Puedes
seguir esta campaña en Facebook, donde enseñan modelos de
muñecas con distintas discapacidades.
NECESITAMOS A TÚA COLABORACIÓN
Para seguir prestando apoios ás personas con discapacidade intelectual e/ou síndrome de
Down e as súas familias, para axudarlles a planificar un proxecto de futuro e para conseguir que teñan unha integración plena na sociedade.
Xa colaboran con nós:
MARISTAS
LUGO
Colabora ti tamén, FAITE SOCIO, e se xa o eres, trae un socio máis á Asociación
DEBEMOS FACELO XUNTOS!